Bekende Rodenaren

"Bekende Rodenaren" was de laatste bijdrage van Alain Swaelens (1960-2022) voor Rodevroeger.be. Hij overleed kort daarna op veel te jonge leeftijd.

Zijn jeugd bracht hij door in de Hoek. Als jongeman was Alain lid van de lokale kaatsclub “Bal D’or”. Na zijn studies als informaticus ging hij werken bij Philips, vervolgens bij Electrolux en Vanden Borre. Zijn werk nam een belangrijke plaats in zijn leven, voor zijn job vertoefde hij ook veel in het buitenland.

Alain had wel veel hobby’s : was lid van een fotografieclub en hij schreef ook artikels voor de lokale krantuitgaven. Hij ging wekelijks tennissen, squashen, vissen en stond regelmatig op de surfplank. Maar we vermoeden dat zijn grootste passie nog altijd op vier wielen stond.

Beter bekend als Meester Fred.

Multitasker: muzikant, theater en filmmaker, oud leraar op de Wauterbos, tennisleraar bij de VTV en lid van de Vlaamse stemmencommissie voor het inspreken van boeken. 

Als kind was Fred al gepassioneerd door muziek. Zijn DNA kwam hoofdzakelijk  van zijn grootvader zaliger - een Nederlander - koster in de kerk, die zong in het kerkkoor en bespeelde heel wat instrumenten.

Tijdens de Tweede Wereldoorlog was hij actief om een weerstandscel op te richten in Rode.  Hij werd in augustus 1942 echter opgepakt door de Gestapo, wekenlang ondervraagt en meer dan 100 dagen in isolatie opgesloten in erbarmelijke omstandigheden in de gevangenis van Sint-Gillis.

In november 1942 werd hij gedeporteerd naar Duitsland en onderging hele zware en pijnlijke tijden. Hij slaagde erin, als elektrieker, een radio te maken om toch weer contact met de buitenwereld te hebben, maar door een zware aanval van de Russen ging dit niet door zoals gepland.  Hij werd na een 6-daagse sneeuwtocht naar Neisse en daarna met de trein overgebracht naar Buchenwald. Hij verbleef daar tot 10 april 1945.  Na een onmenselijke tocht, tijdens dewelke velen omkwamen, kwam hij na 3 jaar eindelijk opnieuw in Rode terecht, waar hij feestelijk onthaald werd.

Pierre Belen had vroeger een “electronica-winkel” op de hoek van de Nieuwstraat en de Terheydestraat, aan het Klein Luik, waarna hij verhuisde naar het centrum van Rode, aan de Kerk in de bocht van de Stationsstraat, waar daarna het Gordelkantoor van BLOSO was en nog later de CM.

Een bijzondere hulde aan Willy Vanderdeelen, met lengtes voorsprong supporter nr. 1 van La Rhodienne.

Een joviale, aimabel en schalkse kerel die bijzonder belezen was en een uitstekend geheugen had. Dag in dag uit kon hij zijn favoriete boeken verslinden, zelfs bij herhaling. Onder het mom van een nooit aflatende en enthousiaste voetbalfan, ging er iemand schuil die een onmetelijke kennis bezat over wetenschap, wiskunde, astrologie, fysica, geschiedenis...

In 1999 werd hij uitgeroepen tot Sportpersoonlijkheid van de eeuw van Rode. Een titel die hij deelde met wijlen wielerlegende Jan Engels (“de Krol”).

Susse De Gelas was een geboren en getogen Rodenaar. Zijn sportieve aard kreeg hij van zijn vader. Zijn bijnaam, 'Susse Snel', erfde hij van zijn vader Pie (“Snel”) De Gelas die in 1925 Belgisch kampioen op de piste werd.

Op zijn zestiende speelde Susse voor het eerst voetbal bij Sporting Club Anderlecht. In deze periode speelde hij 232 wedstrijden, scoorde 28 doelpunten en werd hij zesmaal kampioen. In zijn meer dan tien jaar durende carrière bij deze ploeg werd hij ook vier keer geselecteerd voor het nationale elftal.  Hij was voornamelijk gekend als aanvallend middenvelder.

Na zijn huwelijk met Yvonne De Pauw opende hij eind jaren veertig in De Hoek een slagerij. Die hield hij draaiende tot begin de jaren negentig. Deze slagerij bevond zich rechtover de Sint-Barbara-kerk van De Hoek.

In de jaren ’70 speelde hij ook kaatsbal (balle pelotte) bij de “Balle d’Or” bij de reserven.

“Maaneke” is vele jaren lang agent/inspecteur geweest bij de politie van Rode.  Hij heeft jarenlang op z’n motor zijn functie uitgeoefend.  Het was een hele toffe man, zolang je niks verkeerds deed want hij kon zich behoorlijk kwaad maken.

Omdat het politiekorps in Rode niet zo groot was (je had toendertijd bovendien ook nog de rijkswacht), waren de agenten dikwijls bekende rodenaren. Omdat Maaneke één van de weinige agenten met de motor waren, genoot hij veel aanzien.

Velen die Julien gekend hebben, herinneren zich met zijn bijnaam, maar weinigen weten vanwaar die eigenlijk kwam.  De bijnaam kwam er doordat zijn moeder (Maria Janssens) hem “Maaneke”  toeriep wanneer ze hem aan de schoolpoort ging ophalen.

In feite waren in Rode twee bekende Piet(en) Theys.

Piet, de oudste zoon van Constant Theys werd in de Hoek geboren en verhuisde naar Alsemberg.

Ook schrijver, toneelspeler, verhalenschrijver, dichter, cursiefjes... Piet was ook een tijd radio-sportjournalist (voetbal, Ronde van Frankrijk, Olympische Spelen, …), en won verschillende prijzen omwille van zijn vernieuwende aanpak.  De bekende Jan Wauters nam van Piet de fakkel over.

Hij was ook een grote gangmaker van de massasport in Vlaanderen en werd voorzitter van de Hoge Raad voor Lichamelijke Opvoeding en Sport in Nationale!

De andere Piet, zoon van Henri Theys, broer van Constant, (dus neef van Piet-journalist) deed het in de andere richting: hij werd geboren in Alsemberg en verhuisde naar de Termeulenstraat in Rode.

Quasi zijn ganse loopbaan werkte hij bij de Gemeente Ukkel. Piet was echt een duizendpoot. Als vertegenwoordiger van VTB/VAB organiseerde hij een brede waaier van activiteiten zoals: reisleider,  wandelingen, wandelzoektochten, dia-avonden, quiztornooien. Piet nam ook de theoretische proeven af voor het bekomen van een rijbewijs en begon later een autorijschool. Hij was de bezieler van rallyclub “De Witte” die eerst gevestigd was in De Kroon bij De Witte in Tenbroek, en later in de “ Balle d’Or” in de Hoek. Tussendoor nog even secretaris van voetbalclub SV Alsemberg en voetbalscheidsrechter. Piet schopte het tot lijnrechter in Nationale!

Was getrouwd met Georges Algoet, en is jarenlang burgemeester van Rode geweest.  Ze was bijzonder populair bij de Vlaamse bevolking.

Georges Algoet was cabinetchef van Minister en (gewezen Premier) Paul Van den Boeynants.

Dirk Vekeman begon op 11-jarige leeftijd bij de jeugd van KFC Rhodienne te voetballen. Na nog geen drie jaar maakte hij de overstap naar de jeugdploegen van RSC Anderlecht. In vier jaar tijd werkte de doelman zich op naar het A-elftal. Op 5 mei 1979 (op 19-jarige leeftijd) maakte hij zijn debuut tegen KSV Waregem.

In zijn eerste seizoen verdween Vekeman in de schaduw van doelmannen Nico de Bree en Jacky Munaron. Vekeman kon enkel rekenen op een plaats op de bank.  Vekeman was Anderlecht-keeper tijdens de legendarische wedstrijden tegen Bayern München (waar toen J-M Pfaff in de goal stond).  Anderlecht won toen de UEFA-Cup.

In 1987 verliet de toen 27-jarige Vekeman de club. Anderlecht haalde toen in zijn plaats bij SK Beveren Filip De Wilde, die er wel in slaagde om eerste doelman te worden.

Bekende renners en sportdirecteurs.

Geboren in 1915.  Ging naar de Wauterbos, en daarna naar het Collège Cardinal Mercier in Eigenbrakel.   Wat later ging hij naar het Belgisch Pauselijk College te Rome.  In 1949 werd hij rector van het Belgisch College in Rome en speelde jarenlang een belangrijke rol in het Vaticaan. In 1980 ging hij op rust.

De bijnaam “Begut”: Maree Begut had in de Nieuwstraat een linnenwinkel. Haar vader, die kerkmeester was, hield ervan om na de hoogmis stevig door te kaarten. In het vuur van het spel, waarbij hij zich als een duivel in een wijwatervat weerde, gebruikte hij frequent het woordje “begot”.
“Zoe ni zenne begot”, “na begot”, “erre begot”, … Door de pastoor, die hem hierop eens betrapte, werd hij erop gewezen dat hij kerkmeester was en in die functie de naam van God zeker niet ijdel mocht gebruiken. En Jefke Van Volsem wijzigde van dan af het “begot” in “begut”. Zijn dochter ging door het leven als Maree Begut en zijn kleinzoon als “Jef van Maree Begut”, onze latere Monseigneur Devroede.

Bekend acteur en muzikant.

Zijn ouders hadden vroeger een bakkerij in de Dorpsstraat, waarboven Mathias nog steeds woont.

Met stip op nr 1 uiteraard, wereldberoemd !

Ze won, samen met Elodie Ouedraogo, Olivia Borlée en Hanna Mariën op 22 augustus 2008 de Gouden Medaille 4 x 100m in 42.54” in Bejing.

Ze beëindigde haar fantastische carrière op de Memorial Van Damme op 5 september 2008, enkele weken pas na het behalen van de Gouden Medaille.

Na het behalen van zijn diploma als criminoloog aan de ULB, aangevuld met diploma’s in de criminalistiek en van de DEA (Drug Enforcement Administration- USA) trad hij in 1964 in dienst bij de gerechtelijke politie van Brussel en hij beëindigde er zijn carrière als Commissaris-Generaal in het jaar 2000.
Jarenlang was hij de baas van ‘Misdaad’, die de meest tragische gebeurtenissen heeft meegemaakt in ons land: de Dutroux-affaire, de Bende van Nijvel, de ontmanteling van de Frans-Amerikaanse drugsbende: the “French Connection”. Op het einde van zijn carrière stond hij ook in voor de uitvoering van de politiehervorming. Zijn ouders woonden op de Terheidestraat, en zijn vader Maurice was Adjunct-commissaris in Rode en later Inspecteur bij de gerechtelijke politie van Brussel. Maurice was ook een grote verzetsstrijder tijdens WO II, meervoudig gedecoreerd, kreeg hij ook het Oorlogskruis.

Als Germanist doceerde Luc meer dan veertig jaar Nederlands en Engels aan het Sint-Pieterscollege te Ukkel. Als natuurvriend lag hij als voorzitter van Leefmilieu-Environnement R(h)ode aan de basis van het behoud van het Waterloosveld en de Kwadebeekvallei. Hij is regisseur, schrijver en vertaler van toneelstukken waar hij eigen creaties van maakt. In de jaren tachtig regisseerde hij bij de Boskanters en het Kinderuur in Rode. Daarnaast was hij ook actief in de Franse en Engelse toneelwereld.

Eind jaren tachtig begon hij als regisseur van KTV De Noordstar die KVS als podium had maar nu ook optreedt in de Boesdaalhoeve. Hij is er nu nog voorzitter van en is ook hoofdman van de aloude Rederijkerskamer De Lelie.